Op dit album horen we dezelfde muzikanten als op het vorige album van Dick, het geweldige Festive uit 2021. Het zijn Dick de Graaf op tenor- en sopraansaxofoon en fluit, Barry Green op piano, Jos Machtel op contrabas en Pascal Vermeer op drums. In 2022 ontving Dick de prestigieuze Edison Jazz Oeuvre Award (de Nederlandse Grammy), daarna volgde een concerttour van bijna 30 optredens. De stukken die op dit album zijn te horen ontstonden grotendeels tijdens deze tournee, ze werden in een dag opgenomen in de legendarische Studio 2 van het MCO in Hilversum, een begrip dat helaas is omgedoopt in Heuvellaan Hilversum. Als er al een etiket op de muziek van Dick moet worden geplakt dan noemt hij het zelf “Hybrid Jazz” omdat hij met dit kwartet zich naadloos beweegt tussen swingende jazz binnen het akkoorden schema (“Lifeline” en “Sparkles”) en meer vrij geïmproviseerde gedeelten (“Swallows” en “Past into Present”). Alle composities zijn geschreven door Dick behalve “Goodbye Pork Pie Hat” en ”Duke Ellington’s Sound of love” beide van Charles Mingus.

Het album gaat van start met “Swallows”, net zoals Dick blij wordt in het voorjaar van het vrolijke gekwetter als de zwaluwen terugkeren naar hun nesten, zo is hij ook altijd plezierig verrast door zijn bandleden als ze weer samenspelen in zijn kwartet. De vrolijkheid is goed te horen in dit heerlijke nummer waarin onmiddellijk duidelijk wordt dat dit kwartet uitermate goed op elkaar is ingespeeld, de muziek is als een warme deken die de luisteraar inpakt. Het geweldige “Goodbye Pork Pie Hat” van Mingus krijgt hier een superieure uitvoering, als groot Mingus fan kan ik hier ten volle van genieten, zoals bekend mag worden verondersteld was Pork Pie Hat een bijnaam voor Lester Young verwijzend naar zijn hoedje, de hele groep klinkt hier uitmuntend met een extra ster voor pianist Barry Green.

Het titelnummer “Lifeline” is een muzikale reddingslijn voor eenieder die wordt overweldigd door het sombere nieuws in de hedendaagse wereld, de oorlogstaal wordt hier letterlijk overstemd door hartverwarmende melodieën zegt het cd boekje en ik kan niet anders dan dat volkomen te beamen. In “Past into Present” is Dick te horen op fluit, het is gebaseerd op Bach’s Bourrée en klinkt heel fraai zoals het fluitspel van Bach evolueert naar een meer jazzy variant. “Fade In, Fade Out” is gebaseerd op het lieflijke Der Tod und das Mädchen van Schubert, Dick en zijn kornuiten geven hier een uitermate fraaie versie ten gehore. De wisselwerking tussen sax en piano is excellent ! Het tweede nummer van Mingus is “Duke Ellington’s Sound of Love”, zijn eerbetoon aan Ellington, geweldig dat Dick twee van mijn favoriete Mingus composities heeft opgenomen, bedankt Dick ! De hier niet genoemde nummers zijn net zo goed, ik raad de toekomstige luisteraar aan dat zelf te ontdekken.

Jan van Leersum